سقراط می گوید،درآن دنیا،دنیایی که پیش ازاین بوده است،روحها همچون سیبی بوده اند وخدایان سیبها را از میان به دو نیم کردند وسپس سیبهای نیمه را ازآنجا به سوی این دنیا،بر روی این زمین سرازیر کردند ونیمه های سیب برسطح زمین پخش شدند وازآ ن لحظه سراسیمه می گردند وهر نیمه ای،نیمه ی گم کرده ی خویش را می جوید وتانیمه ی خودرا نیابد آارام نگیرد وهمچنان در پی آن در تکاپوی مضطربانه ی خود همه جا را درمی نوردد تا نیمه ی گمشده ی خویش را که ناگهان درانبوه نیمه های بی شمار سیبها یافت به او پیوندند وسیبی همچنان که در دنیای پیشین بود باز پدید اید،بدین ترتیب دو نیمه یک شوند ونقصان به کمال واضطراب به اطمینان ونگرانی به رضایت و تشنگی به سیرابی وبالاخره حرکت به سکون می انجامد.
وعلی خودرا نیمهء سیب می دانست حق خویش را نیمه ی دیگر سیب ویقین داشت که دو نیمه یک سیب ، آن سیب رادر این دنیا تجدید خواهند کرد وعلی هر کسی را نیمه ی سیبی می دانست وآنچه که شایسته ی او بود نیمه ی دیگر سیب که درجستجوی آن است واین جستجویی است که سنت وناموس طبیعت است واز این رو بی شک نیمه ی خویش را خواهد یافت
وآ یا هرگز به نیمه ی دیگر خود اندیشیده ایم؟
