روزگارم خوش نیست
ژتونی دارم ،خرده پولی ، سرسوزن هوشی
دوستانی دارم بهتر از شمر و یزید
دوستانی همچو من مشروط
و اتاقی که همین نزدیکی است ، پشت آن کوه بلند
اهل دانشگاهم !
پیشه ام گپ زدن است
گاه گاهی هم می نویسم تکلیف ، میسپارم به شما
تا به یک نمره ناقابل بیست که در آن زندانی است ،
دلتان تازه شود ، چه خیالی ، چه خیالی
میدانم که گپ زدن بیهوده است
خوب میدانم دانشم کم عمق است
اهل دانشگاهم !
قبله ام آموزش ، جانمازم جزوه ، مهرم میز
عشق از پنجره ها میگیرم
همه ذرات مخ من متبلور شده است ،
درس هایم را وقتی میخوانم
که خروس میکشد خمیازه
مرغ و ماهی خوابند.
استاد از من پرسید : چند نمره ز من میخواهی ؟
من از او پرسیدم : دل خوش سیری چند ؟
.
.
.
.من کسی را دیدم که از داشتن یک نمره 10دم دانشکده پشتک میزد
اتوبوسی دیدم
پر از دانشجو و چه سنگین میرفت
اتوبوسی دیدم
کسی از روزنه پنجره میگفت (کمک)!
سفر سبز چمن تا کوکو
بارش اشک پس از نمره تک
جنگ آموزش با دانشجو
جنگ دانشجویان سر ته دیگ غذا ، زیتون
حمله درس به مخ
حذف یک درس به فرماندهی رایانه
فتح یک درس به دست ترمیم
قتل یک نمره به دست استاد
مثل یک لبخند در آخر ترم
همه جا را دیدم .
اهل دانشگاهم!
اما نیستم دانشجو
کارت من گم شده است
من به مشروط شدن نزدیکم .
من به یک نمره ناقابل 10 نزدیکم
و به لیسانس قناعت دارم
هر کجا هستم باشم ،
تریا ، خوابگاه ، دانشکده از آن من است.
و نگوییم که افتادن مفهوم بدی است !
و بدانیم اگر سلف نبود همگی میمردیم !
و بدانیم اگر جزوه استاد نبود همه می افتادیم !
